Wat begon met de vraag of Michel Trompert, eigenaar van Van Ruysdael, zijn kennis met Herenhuis wilde delen, liep uit op een bevlogen uiteenzetting waarin hij zijn visie op het isoleren van gebouwen uitlegt. Bestaat er echt een oplossing in enkelglas?
Michel is de uitvinder van isolerend enkelglas. Hij vernoemde het naar de Hollandse schilder Salomon van Ruysdael vanwege zijn talent in het afbeelden van licht en lucht. ‘Vensterglas speelt een essentiële rol bij de manier waarop we de aspecten van buiten binnen ervaren’, aldus Michel. Geluid, kou, warmte, uv- tezamen met veiligheid voedde zijn ambitie voor de ontwikkeling van isolerend enkelglas. De vele projecten die hij inmiddels met het ‘Van Ruysdaelglas’ uitvoerde, van musea tot woonhuizen, leerde dat het de gebouwen veel betere prestaties opleverde op de genoemde aspecten.
Ideologie
Met het Van Ruysdaelglas doorbrak Michel de moeizame verhouding tussen monumenten en isoleren. ‘Dat is uniek’, meent hij. ‘Als vanzelfsprekend draagt het glas in hoge mate bij aan de bescherming van cultuurgoed, een gezond leef- of werkklimaat én comfort van de bewoners en het milieu. Het glas, zonder aanpassingen in bestaande ramen, gaat tot tien maal langer mee dan zijn dubbelglazige tegenhanger.’ Aan alles merk je dat Michel mens en cultuur voorop stelt, wat zijn ideologie tot één geheel maakt.
Condens op de ruiten? Tijd om te ventileren!
Nanodeeltjes
‘De uitdaging was het glas net zo ‘eenvoudig’ te houden als het eeuwenoude enkelglas’, zegt Michel. Door twee dunne laagjes glas met elkaar te versmelten, zonder lucht ertussen, lukte het om het Van Ruysdaelglas dun te houden. Een onzichtbare laag nanodeeltjes van edelmetaal, versmolten met het glasoppervlak, zorgt ervoor dat de warmte wordt teruggekaatst naar het interieur. Naast het comfort merk je dit aan de energierekening. Ook is het inbraakveilige, uv- en geluidwerende glas zonder aanpassingen toepasbaar in oude ramen, waardoor de prachtige detaillering, levendige glasreflectie en architectuur behouden blijft.
Vensterglas moet bijdragen aan een gezond leefklimaat
Koudste oppervlak
‘Voordat ik de technologie beheerste moest ik de totale samenhang begrijpen’, licht Michel toe. ‘Zo is vocht vaak het probleem in onze gebouwen. Vochtige lucht verwarmen heeft veel meer energie nodig. En condens vormt zich op het koudste oppervlak, vanouds het glas. Als men een gebouw overisoleert, worden bijvoorbeeld de muren en balkaansluitingen het koudste oppervlak. Dit betekent dat je het vochtprobleem verplaatst naar plekken waar het moeilijker te bestrijden is. Dat leidt niet alleen tot schimmel en verrotting, maar heeft ook ernstige gevolgen voor de gezondheid. Het Van Ruysdaelglas verplaatst het probleem niet maar blijft het koudste oppervlak in het gebouw. Het geeft bovendien zelf aan wanneer er meer geventileerd moet worden. Alleen zo krijg je een binnenklimaat in balans’, vertelt hij.
Gevestigde orde
Maar klopt het dan niet wat men over dubbel of zelfs driedubbel glas zegt? Michel: ‘Het is lastig tegen de gevestigde orde in te gaan. Theoretische modellen blijken in de praktijk vaak niet te werken. Neem het energielabel dat in leven geroepen is om onze gebouwen duurzamer te maken. Een goed initiatief, maar totaal inadequaat als je de investering die er tegenover staat in ogenschouw neemt: de hoge productiekosten van nieuwe ramen, de energie die verloren gaat door de nieuwe ramen te maken en de oude – vaak goede – ramen weg te gooien, de relatief korte levensduur van onze dubbelglazige tegenhangers en de invoeging van compenserende klimaatsystemen. De kracht van het Van Ruysdaelglas is de praktische elegantie die blijft werken.’
De overtuiging waarmee hij de weerstand over isolerend enkelglas weet te overwinnen is indrukwekkend. Als hij vetrokken is, ontdek ik de condens op de ruiten. Tijd om te ventileren!
Tekst | Herenhuis
Fotografie | Van Ruysdael
Geplaatst in maart/april-editie 2015
